نامه‌ی یک زندانی: ما گروگان‌های جنبش سبز هستیم!
۱۳۹۰ شهریور ۲۶, شنبه
تابستان سال ۱۳۸۸ مهدی کروبی، یکی از نامزدان معترض به نتایج اعلام شده‌ی انتخابات دهمین دوره ریاست جمهوری، در نامه‌ای به رئیس مجمع تشخیص مصلحت نظام علی اکبر هاشمی رفسنجانی به مواردی از آزار و شکنجه‌ی زندانیان سیاسی و تجاوز به برخی از آنها خبر داد و خواستار پیگیری این وقایع شد. کروبی مدتی بعد العام کرد اسناد و مستندات این ادعاها موجود است و او می‌تواند انها را در اختیار مقام‌های قضایی قرار دارد.
گناه افشاگری
چند ماه پس از انتشار علنی نامه‌ی کروبی به رفسنجانی یکی از مسئولان دستگاه قضایی اعلام کرد «ما شخصی به نام داوری را دستگیر کردیم که وی با نفوذ در دفتر مهدی کروبی و با سو استفاده از سادگی وی اقدام به اجیر کردن عده‌ای کرده است تا چهره نظام را لکه‌دار کند.» منظور او محمد داوری، یکی از اعضای ستاد کروبی و سردبیر سایت اینترنتی حزب اعتماد ملی بود که وظیفه‌ی مستند کردن اظهارات قربانیان تجاوز و شکنجه را بر عهده داشت.
دو سال پس از این ماجرا اکنون محمد داوری در نامه‌ای که از زندان اوین نوشته به معرفی خود و شرح بازجویی‌ها و شکنجه‌هایی که تحمل کرده پرداخته است. داوری که به پنج سال محکوم شده و در دو سال گذشته از بسیاری از حقوق ابتدایی زندانیان سیاسی بی‌بهره بوده می‌نویسد «علت سختگیری به من، ناتوانی سیستم قضایی و امنیتی در پاسخگویی به مواردی است که ما پیگیر آن بودیم.» او تاکید می‌کند مسئولان قضایی و اطلاعاتی کشور «هرگز نتوانسته‌اند اساس گفته‌های کسانی را که از شکنجه و تجاوز در زندان‌ها گفته‌اند، زیر سوال ببرند.»
"کار مخفیانه‌ای نکرده‌ام"
داوری در نامه‌ای که برای سایت کلمه فرستاده و امروز، ۲۶ شهریور منتشر شده ابتدا به معرفی خود و فعالیت‌های فرهنگی و اجتماعی‌اش می‌پردازد و در بخشی از آن چگونگی وارد شدن خود به حکایت قربانیان زندان‌های جمهوری اسلامی را تشریح می‌کند. او می‌نویسد، کار اصلی من معلمی است و «همواره در کنار معلمی به کار خبرنگاری و رسانه‌ای هم مشغول بوده‌ام و این شغل را کاملا هم سنخ با کار معلمی یافته‌ام.»
داوری چنانکه می‌گوید از ده سال پیش در کانون صنفی معلمان نیز فعال بوده و تا سال ۸۸ بدون عضویت در تشکل سیاسی خاصی از کاندیداهای اصلاح‌طلبان در انتخابات حمایت می‌کرده است. او گرچه در انتخابات سال ۸۸ به بخش فرهنگیان ستاد انتخاباتی کروبی پیوسته، تاکید می‌کند «اینجانب هیچ ارتباطی با گروه‌ها، احزاب، رسانه‌ها، سازمان‌ها و نهادهای خارج از کشور نداشته و حتی تاکنون از کشور خارج نشده‌ام و هیچ گونه فعالیت سری و مخفیانه‌ای هم نداشته ام تا شبهه ای ایجاد کند که من از طریق نفوذ در دفتر آقای کروبی از او سوء استفاده کرده‌ام!»
"برخورد اتفاقی با قربانیان تجاوز و شکنجه"
محمد داوری پس از شرکت در راهپیمایی اعتراضی ۲۵ خرداد ۸۸ مدتی به شهرستان زادگاه خود بجنورد رفت. پس از بازگشت به تهران از میانه‌ی تیرماه سردبیری سایت سحام نیوز (ارگان اینترنتی جزب اعتماد ملی) به او واگذار شد و ظاهرا در جریان همین کار بوده که "اتفاقی" با ماجرای قربانیان آزار و شکنجه وارد می‌شود. او در نامه‌ی خود نوشت «به طور عادی به همراه همکارانم مشغول فعالیت بودم و هیچ مساله غیر عادی دیده نمی‌شد. تا اینکه به صورت تصادفی و بدون هماهنگی قبلی در جریان مسائلی قرار گرفتم که به خاطر آن بازداشت شدم.»
داوری می‌نویسد از آنجا که شماره تلفن دفتر سایت به نام حزب اعتماد ملی در سامانه ۱۱۸ ثبت شده بود کسانی که پس از انتشار نامه‌ی کروبی به رفسنجانی برای افشاگری تماس می‌گرفتند با او تماس پیدا کردند. او خاطر نشان می‌کند «اولین مراجعه کننده پس از تماس تلفنی پیش من آمد، پس از گفت و گو با او به دفتر آقای کروبی اطلاع دادم و به نزد ایشان رفتیم و این آغازی بود برای پی گیری درخواست مراجعانی که پس از انتخابات مورد شکنجه و یا تجاوز قرار گرفته بودند و یا کسی از خانواده شان کشته شده بود.»
"چیزی در رد مستندات ما ارائه نشده"
به نوشته‌ی سردبیر سحام نیوز «همه این پی گیری‌ها در تعامل ما با قوه قضاییه و مجلس بود و ما آمادگی خود را برای ارائه سند اعلام کرده بودیم، حتی اعضای کمیته ویژه مجلس در دفتر آقای کروبی حضور یافتند و ضمن بحث و گفتوگو نمونه‌ای از اسناد به آنها تحویل داده شد و حتی نماینده دادستان به صورت حضوری با یکی از کسانی که مورد تجاوز جنسی قرار گرفته بود، دیدار کرد.»
محمد داوری در ادامه به شرح فشارهای جسمی و روحی که در دوران بازجویی بر او رفته، زندان انفرادی، توهین و شکنجه و تلاش ماموران برای متقاعد کردن او به اعتراف به اشتباه می‌پردازد. او می‌نویسد «من همچنان بر قانونی بودن تمام فعالیت‌هایم تاکید می‌کردم و از آنها می‌خواستم خلاف موارد ادعایی را ثابت کنند و من در آن صورت حاضرم با شجاعت اعلام کنم که اشتباه کرده ام. اما تاکنون و پس از گذشت دو سال حتی یک مورد خلاف مستنداتی که ما ارائه کردیم نتوانسته‌اند ارائه کنند.»
"من اسیرم نه زندانی"
داوری در بخش پایانی نامه‌اش بار دیگر تصریح می‌کند که تمام فعالیت‌هایی که او به خاطر آنها بازداشت و محاکمه شده فعالیت‌های فرهنگی و سیاسی‌ای در چارچوب قوانین موجود بوده است. او به همین دلیل نتیجه می‌گیرد «زندانی کردن من یک اقدام سیاسی است و نشان ضعف و ناتوانی سیستم در پاسخگویی به شبهات و اقدامات مجرمانه نهادها و دستگاه‌های مورد خطاب، و بنده گروگان هستم و نه زندانی و محکوم.»
محمد داوری در جایی دیگر می‌نویسد «اکنون پس از دو سال تجربه زندان و زندگی با متهمان دیگر، نه تنها در مورد خودم که گروگان جنبش سبز و آقای کروبی هستم، بلکه درباره بسیاری از گروگان‌های جنبش سبز هم همین اعتقاد را دارم؛ اینکه آنها تنها گروگان‌هایی بی گناه هستند.»
حکومت جمهوری اسلامی همواره تلاش می‌کند که متهمان به جرایم سیاسی را تحت فشار بگذارد و آنها را مجبور به اعتراف‌های فرمایشی یا ابراز ندامت و طلب عفو کند. داوری با اشاره به این واقعیت در خاتمه‌ی نامه‌ی خود می‌نویسد «این روزها گروه گروه از زندانی‌ها را احضار می‌کنند و با منت و تحقیر و سرزنش از آنها می‌خواهند تقاضای عفو کنند. من همین جا تاکید می‌کنم که بنده زندانی نیستم که تقاضای عفو کنم بلکه اسیرم و تقاضای آزادی می‌کنم.»
BK/MM