«جهان چشم خود را بر تبعیض علیه زنان در ایران نبندد»
۱۳۸۹ اردیبهشت ۲۲, چهارشنبه
سه‌شنبه بیست‌ویکم اردیبهشت به همت جمعیت بین‌المللی حقوق بشر در شهر کلن آلمان نشستی درباره عضویت ایران در کمیسیون زنان شورای اقتصادی اجتماعی سازمان ملل و وضعیت پناهجویان ایرانی که در ترکیه به سر می‌برند، برگزار شد.
میترا خلعتبری و مهدی محسنی، روزنامهنگار، مینا احدی، فعال سیاسی، و پترا اوپهوف، محقق در زمینه اقلیت‌ها در ایران سخنرانان این نشست بودند.
این افراد همگی به پذیرش عضویت ایران در کمیسیون مقام زن سازمان ملل انتقاد کردند و کشورهای غربی و سازمان ملل متحد را متهم کردند که نقض گسترده حقوق زنان در ایران را نادیده می‌گیرد.
«آلمان هنوز هیچ اقدامی برای پناهجویان ایرانی نکرده است»
«ایران تلاش کرد تا از طریق عضویت خود در کمیسیون زنان شورای اقتصادی اجتماعی سازمان ملل بر شکست خود برای عضویت در کمیسیون حقوق بشر سرپوش بگذارد. بسیاری اعتقاد دارند که کمیسیون زنان شورای اقتصادی اجتماعی سازمان ملل ظرفیت اجرایی ندارد و صرفاَ سالانه مطالعاتی درباره مسایل زنان انجام می‌دهد.» این چیزی‌ست که میترا خلعتبری، روزنامهنگار ایرانی در این نشست بیان کرد و با مخاطب قرار دادن مجامع بین‌المللی گفت:ِ «اما سوال من به عنوان یک زن خبرنگار ایرانی این است که آیا حضور ایران در کمیسیون زنان شورای اقتصادی اجتماعی سازمان ملل نمایانگر وجود تفکر ضد زن در این کمیسیون نیست؟ »
خلعتبری ادامه داد: «سوالم از جوامع بین‌المللی این است که چه جوابی دارند به زنان ایرانی داخل کشور که با انواع تبعیض‌ها مواجه‌اند بدهند؟»
این روزنامهنگار ایرانی که خود پس از انتخابات جنجال‌برانگیز ریاست‌جمهوری سال گذشته مجبور به ترک ایران شده در بخشی دیگر از سخنان خود به وضعیت پناهجویان ایرانی که در کشور ترکیه به سر می‌برند، پرداخت.
وی با انتقاد از دولت آلمان گفت: «آلمان تنها کشوری بود که درباره پذیرش گروهی از این پناهجویان سر و صدا راه انداخت و دو ماه پیش بیانیه داد که بیست نفر را می‌پذیرد اما هنوز هیچ اقدامی انجام نداده و این در حالی‌ست که نروژ، ایتالیا، آمریکا و فرانسه بدون این‌که سر و صدا کنند گروهی از پناهجویان را از ترکیه خارج کرده‌اند و در تلاش برای خارج کردن گروه‌های بعدی هستند.»
خلعتبری با بیان این‌که این پناهجویان سرمایه‌های کشور ایران هستند، به مساله پناهجویان گمنام پرداخت: «این دسته از پناهجویان مثل پناهجویان روزنامهنگار و یا فعالان سیاسی و اجتماعی نیستند که ارتباطاتی با سازمان‌های بین‌المللی داشته باشند. آن‌ها در مضیقه شدید مالی هستند. خانواده‌هایشان همچنان در ایران با تهدید و خطر مواجه‌اند و بخاطر ناامنی‌ای که خود در ترکیه احساس می‌کنند نمی‌خواهند که اسم‌شان منتشر شود.»
این روزنامهنگار با اشاره به یک مورد که پناهجوی گمنامی که پس از انتخابات از کشور گریخته و اکنون با وضعیت ناگوار جسمی و روحی در کشور ترکیه در بلاتکلیفی به سر می‌برد، گفت: «باید از کشورهای غربی خواست که پاسخ دهند که چه معیاری برای پذیرش افراد به عنوان پناهنده دارند؟ وضعیت بد روحی؟ وضعیت بد جسمی؟ مدارک مستند؟ این سوالاتی‌ست که باید به آن‌ها جواب داده شود.»
اعتراض به سکوت بین‌المللی در قبال ایران
پترا اوپهوف، اسلام‌شناس آلمانی که درباره اقلیت‌ها بخصوص اقلیت‌های قومی در ایران تحقیق کرده نیز سخنران دیگری بود که درباره عضویت ایران در کمیسیون زنان شورای اقتصادی اجتماعی سازمان ملل سخن گفت. وی در این نشست با اشاره به تبعیضات قانونی علیه زنان در ایران، گفت: «ایران در دنیا به عنوان کشور وحشت شناخته شده و تحریم‌های گوناگونی علیه آن وضع شده، با این همه در مخالفت با عضویت این کشور در کمیسیون ’’کمیسیون زنان شورای اقتصادی اجتماعی سازمان مللهیچ صدایی شنیده نشد.»
این محقق حقوق بشر تاکید کرد: «شاید اکنون باید بلندتر از هر زمان دیگری از سیاستمداران خود در آلمان سوال کنیم که وقتی درباره حقوق بشر صحبت می کنند، منظورشان از حقوق بشر چیست.»
مینا احدی، فعال سیاسی ساکن آلمان، نیز سخنران دیگری بود که به موضوع عضویت ایران در کمیسیون مقام زن سازمان ملل پرداخت. او گفت: «ما وقتی درباره ایران و موقعیت زنان صحبت می‌کنیم مردم و رسانه‌های اروپایی تا حدودی می‌دانند که ایران حکومتی ضد زن دارد، قوانین‌اش ضد زن است. زن‌ها حق طلاق ندارند، جداسازی وجود دارد. آپارتاید جنسیتی در آن اعمال می‌شود. الان دیگر خیلی روزآمد نیست اگر فقط درباره مشکلاتی که وجود دارد صحبت کنیم. باید درباره سازمان ملل حرف بزنیم که دارد به ایران آوانس می‌دهد. چطور ممکن است اسم حقوق بشر را به زبان بیاورید و درباره سنگسار و اعدام عکس‌العمل درخوری نشان ندهید؟»
«پلیس کتاب» آخرین اقدام ایران در جهت سانسور
مهدی محسنی، آخرین سخنران جلسه بود و درباره سانسور در ایران سخن گفت. به گفته این روزنامهنگار و وبلاگ‌نویس عمر سانسور مطبوعات ایران به درازای تاریخ مطبوعات در این کشور است.
آقای محسنی با اشاره به این‌که در دوره‌های مختلف در سی سال پس از انقلاب ۵۷ به نظر رسیده سانسور کاهش یافته، گفت: «در ابتدای انقلاب و همچنین در سال‌های ابتدایی ریاست‌جمهوری آقای خاتمی که به بهار مطبوعات معروف شده به نظرمی‌رسید سانسورکاهش یافته اما همیشه نوعی از سانسور که سانسور پس از انتشار است وجود داشته که می‌توان از توقیف مطبوعات، فیلتر کردن سایت‌ها و بسته شدن سازمان متولی یک رسانه نام برد.»
مهدی محسنی روزنامهنگار همچنین درباره سانسور مداوم دیگر محصولات فرهنگی در ایران نظیر فیلم و کتاب صحبت کرد و آخرین مورد آن را استقرار «پلیس نامحسوس کنترل کتاب» در نمایشگاه بین‌المللی کتاب امسال تهران اعلام کرد.
جمع‌آوری کتاب‌های حتی مجوزدار از سطح نمایشگاه از اقدامات پلیس کنترل کتاب بوده است.
مریم میرزا
تحریریه: فرید وحیدی