المپیک و بحران تبت

ژاک روگه، رئیس کمیته بین المللی المپیک پس از دیدار با مقامات چینی از آنان خواست تا قول خود را در زمینه رعایت حقوق بشر عملی سازند. رهبران چین نیز در مقابل از او خواستند تا سیاست را از عرصه ورزش دور نگه دارد. زود دویچه تسایتونگ، چاپ مونیخ در تفسیر امروز خود در این زمینه چنین می نویسد:

«روگه برای نخستین بار سخن از موضوع ممنوعه حقوق بشر و بروز یک بحران کرد، بحرانی که او و نگهبانان ایده المپیک را به لرزه درآورده است. بهای آن هم قابل پیش بینی بود. پکن بشدت اعتراض کرد و به کمیته بین المللی المپیک یادآوری نمود که در بیانیه المپیک هرگونه اظهار نظر و موضع‌گیری سیاسی ممنوع شده است. حال روگه خود از هر طرف تحت فشار قرار گرفته است. از یک سو مسئولان کمیته بین المللی المپیک که دست در دست با چینی‌ها حتی می‌خواهند در حمل مشعل نیز شرکت جویند. از سوی دیگر افکار عمومی جهان که روگه را به نمایندگی از سوی باند المپیک مورد حمله قرار می دهند و بالاخره ورزشکاران که هنوز هم نمی دانند که چه رفتاری باید در بازی‌های پکن داشته باشند».

روززنامه فرانسوی لیبراسیون، چاپ پاریس نیز در زمینه مناقشه تبت و تاثیر آن بر بازی‌های المپیک پکن در شماره امروز خود چنین می نویسد:

« دالایی لاما حق دارد؛ باید در بازی‌های المپیک پکن حضور یافت. باید به تحریم "نه" گفت و با هوشیاری از واقعیت‌های چین پرده برداشت. چین حال در دام خود ساخته گرفتار آمده است. چینی‌ها می خواستند از بازی‌های المپیک به عنوان ویترینی برای نمایش قدرت و نفوذ بازیافته خود استفاده کنند. همه مردم دنیا رفتار خشن پلیس مخفی چین در خیابان‌های پاریس و لندن را دیدند و حال بر خلاف قول‌های گذشته دولت چین، فشار را افزوده است. اینترنت بلوکه شده، خبرنگاران اجازه ورود به مناطق وسیعی را ندارند وهزاران نفر به خاطر برگزاری این بازی‌ها از مناطق مسکونی خود جابجا شده اند».

جرج بوش، رئیس جمهور آمریکا اعلام داشت که روند کاهش حضور نیروهای این کشور در عراق متوقف خواهد شد. نویه تسورشه تسایتونگ چاپ ژنو در تفسیر خود چنین می نویسد:

«برخی از منتقدان در ورای تصمیم بوش، تصمیمی سیاسی می بینند تا نظامی. رئیس جمهور آمریکا نمی‌خواهد به شکست خود اذعان کند و نتایج آن را برعهده جانشین خود می گذارد. برای اوباما و یا کلینتون به عنوان رئیس جمهور آتی این موضوع آنچنان هم ناخوشانید نیست. رئیس جمهور جدید آنگاه می‌تواند خود فرمان خروج را صادر نماید و بدین ترتیب به یک قول انتخاباتی خود هم عمل نماید. تصمیم سخت‌تر در مورد استراتژی مربوط به منطقه بعدا اتخاذ می شود».

روزنامه محافظه کار فیگارو، چاپ پاریس به انتخابات پارلمانی در ایتالیا پرداخته است و برلوسکونی را مظهر سبک‌سری ایتالیائی‌ها می داند:

«بعضی مواقع برلوسکونی با شوخی‌هایش همه را به تعجب وا می دارد. برای نمونه وقتی از از زن جوانی می خواهد که برای فرار از فقر همسر مرد ثروتمندی شود. حتی در این مورد هم او به یکی از خصوصیات ایتالیائی‌ها که عمیقا در آنها ریشه دارد، رویکرد نشان می دهد و آن خصوصیت سبک‌سری آنهاست. او با رادیکالیزه کردن بحث فقر سیستم سیاسی را قطبی می کند. برلوسکونی مثل سارکوزی نه با سیستم وداع می کند و نه به علائق سازمان یافته رویکرد دارد، و نه می خواهد کشور را لیبرالیزه کند، بلکه او خود را به عنوان مدافع آنچه که هست نشان می دهد. با این حال برای نیمی از ایتالیائی‌ها برلوسکونی تنها کسی است که می تواند در مقابل بلوک چپ، سدی ایجاد کند».