اروگوئه پس از ۴۰ سال در نیمه‌نهایی جام جهانی
۱۳۸۹ تیر ۱۱, جمعه
نیم ساعت اول بازیِ غنا و اروگوئه مملو از موقعیت‌های خطرناک اروگوئه بر روی دروازه‌ی غنا بود. ملی‌پوشان اروگوئه اما موفق نشدند از انواع و اقسام ضربات ایستگاهی و کرنر و شوت‌های از راه دور، نتیجه را به سود خود تغییر دهند. البته در این میان نقش ریچارد کنیگسون، دروازه‌بان غنا، در بسته نگهداشتن دروازه‌ی این تیم بسیار برجسته بود.
۳۰ دقیقه طول کشید تا تیم غنا خود را در زمین پیدا کرد. با ضربه‌ی سر هانس سارپای، مدافع این تیم که برای باشگاه بایر لورکوزن آلمان توپ می‌زند، به توپی که از کرنر ارسال شده بود، روند یک‌سویه‌ی بازی از زمین آبی‌پوشان اروگوئه به زمین راه‌راه‌پوشان غنا تغییر کرد؛ هر چند که توپ وارد دروازه‌ی حریف نشد.
به یک‌باره اختیار توپ و زمین به دست بازیکنان غنا افتاد. تیمی که دوسوم اول نیمه‌ی نخست را تنها دفاع کرده و با پاس‌های اشتباه و سردرگم، موقعیت‌های بی‌شماری را یکی پس از دیگری در اختیار مهاجمان اروگوئه گذاشته بود، دروازه‌ی حریف را به توپ بست.
پس از چند ضربه‌ی ناموفق سرانجام این ضربه‌ی مونتاری، هافبک باشگاه اینترمیلان، بود که در دقیقه‌ی ۴۷ و از فاصله‌ی ۳۰ متری دروازه‌ی اروگوئه را گشود. سوت پایان نیمه‌ی نخست، ثانیه‌هایی پس از این گل که روی اشتباه مسلم دروازبان حریف به ثمر رسید، به صدا درآمد.
غنا در نیمه‌ی دوم نیز در حدواندازه‌های تیمی ظاهر شد که از آن انتظار می‌رفت. پیکار این تیم با اروگوئه‌ای که برای فرار از حذف از رقابت‌ها به میدان آمده بود، بر زیبایی‌های بازی می‌افزود. تلاش آبی‌پوشان اروگوئه سرانجام منجر به ضربه‌ای ایستگاهی برای این تیم از سمت چپ محوطه‌ی جریمه‌ی غنا شد.
ترکیب این فرصت با هنرنمایی دیه‌گو فورلان، مهاجم اتلتیکو مادرید اسپانیا، در شلیک مستقیم این ضربه، دروازه‌ی غنا را فروریخت. کینگسون، دروازه‌بان این تیم که ۳۰ دقیقه به تنهایی حملات اروگوئه در آغاز بازی را دفع کرده بود، هم با حرکت نادرست به فورلان کمک کرد تا بیست‌وهفتمین گل ملی خود را بزند.
این گل آغازِ یافتن خطی بود که اروگوئه آن را از اواخر نیمه‌ی نخست گم کرده بود. از این زمان به بعد باز هم کفه‌ی ترازو به سود حریف آمریکای جنوبی پایین رفت و غنا تنها به ضدحمله‌ها و خلق گه‌گاه موقعیت‌های خطرناک بر روی دروازه‌ی حریف بسنده کرد.
رفته‌رفته نقش هر دو تیم در ارائه‌ی بازی تهاجمی و تدافعی دائم در زمین عوض می‌شد، اما این اروگوئه بود که عطش بیشتری برای حمله نشان می‌داد. فورلان و سوارس، مهاجمان این تیم، بارها دروازه‌ی کینگسون را تهدید کردند که این موقعیت‌ها یا با اختلاف کم از کناره‌ها به بیرون رفتند یا با دخالت دروازه‌بان بی‌اثر شدند.
تلاش دو تیم در ادامه برای گشودن دروازه‌ی حریف در وقت‌های قانونی و تلف‌شده نتیجه نداد و سرنوشت بازی پس از ۹۳ دقیقه به دو وقت اضافه‌ی ۱۵ دقیقه‌ای سپرده شد.
خستگی و احتیاط دو تیم بر زمان‌های اضافه سایه افکنده بود و با گذشت ثانیه‌ها از زیبایی‌های بازی کاسته می‌شد و به هیجان آن افزوده. تیم غنا در دو نیمه‌ی وقت‌های تلف‌شده تهاجمی‌تر از حریف ظاهر شد. بازیکنان این تیم در تمام ۳۰ دقیقه توپ و میدان را در اختیار داشتند و چندین بار خطرات جدی بر روی دروازه‌ی حریف ایجاد کردند. تنها موقعیت اروگوئه، در مقابل، توسط فورلان با ضربه‌ی از راه دور از پشت محوطه‌ی جریمه از بین رفت. فشارهای غنا در آخرین دقیقه‌ی زمان‌های تلف‌شده سرانجام به ثمر نشست. ضربه‌ی پنالتی‌ای که آساموآ گیان آن‌را در کمال ناباوری به دیرک افقی دروازه کوبید و بخت مسلم حضور در نیمه‌نهایی را از دست ملی‌پوشان غنا گرفت. سوارس، مهاجم اروگوئه، که ضربه‌ی سر بازیکنان حریف را از روی خط دروازه با دست برگردانده و این پنالتی را تقدیم غنا کرده بود هم از زمین اخراج شد.
اولِگاریو بنکوآرنسا، داور پرتغالی بازی، بلافاصله پس از این ضربه، بازی را تمام‌شده اعلام کرد. با این حساب دو تیم برای نخستین بار در تاریخ جام جهانی به پنالتی رسیدند.
ضربات به ترتیب زیر زده شدند:
• دیه‌گو فورلان از اروگوئه: +
آساموآ گیان از غنا: +
• موریسو ویکتورینو از اروگوئه: +
اِستیون آپیا از غنا: +
• آندره اسکوتی از اروگوئه: +
جان منسا از غنا: -
• ماکسی تِرِرا از اروگوئه: -
آدیجیا از غنا: -
• سباستین آبرئو از اروگوئه: +
و بدین ترتیب اروگوئه پس از ۴۰ سال به نیمه‌نهایی جام جهانی راه یافت. این تیم در دیدار بعدی در برابر هلند صف خواهد آراست که در یک‌چهارم نهایی برزیل را از پیش رو برداشت.