مرگ ایو سن لوران، <br> طراحی که به زنان قدرت داد

کت شلوارهای شیک و مناسب برای محیط کار، آن هم در مقیاسی وسیع برای زنان شاغل، در زمان خود یک انقلاب بود. تا پیش از آن، طراحان تنها لباس‌های مهمانی و شب، آن هم به تعدادی بسیار اندک تولید می‌کردند. پیئر برژه، رفیق قدیمی ایو سن لوران می‌گوید: «طراحی‌های او مانند بمبی بود که یک آنارشیست آزادی‌خواه به میان جامعه بیندازد. کت شلوارهای لوران، زنان را از لباس‌های دست و پا گیر و مجلل نجات داد.»

برژه می‌افزاید: «اگر کوکو شانل در آغاز قرن بیستم، زنان را از بند لباس‌های بلند و چین دار و پراز تور، آزاد کرد، ایوسن لوران ناجی زنانی شد که می‌خواستند در عین آراستگی، کار و فعالیت اجتماعی کنند. ایوسن لوران با مد کردن شلوار، به زنان تحرک و قدرت بخشید.»

ایو سن لوران متولد شهر اوران در الجزایر است که آن زمان مستعمره فرانسه بود. در ۱۷ سالگی جایزه اول مسابقه‌ای بین المللی برای طراحی یک لباس کوکتل را ربود. وقتی ۱۸ ساله شد به پاریس رفت و دستیار کریستیان دیور شد. ۲۱ ساله بود که پس از درگذشت دیور، مدیریت مزون او را بر عهده گرفت.

ایو سن لوران از همان اولین کلکسیون خود نشان داد که لباس‌هایش متناسب با تغییر نقش اجتماعی زنان است. این کار او را همزمان محبوب و منفور کرد. محبوب قشر متوسط و منفور اشراف زادگان شد.

لباس‌های شب و پاره‌ای طراحی‌های کاملا اختصاصی ایوسن لوران البته بسیارگران بودند اما کمتر زنی از قشر میانه جامعه است که عطر، عینک، دستمال گردن، لوازم آرایش یا کیف و کفش ایو سن لوران را یک بار هم که شده، نخریده باشد. عطر یا عینک و روسری ایو سن لوران از جمله اقلام مورد مصرف و استقبال قشر شهری و متوسط ایرانی نیز بوده‌اند.

ایو سن لوران در سال ۲۰۰۲ به دلیل بیماری، خود را بازنشسته اعلام کرد. او همجنس‌گرا بود و در کودکی به دلیل محیط اجتماعی و فرهنگی آن زمان که این گرایش را تابو می شمرد، مورد آزار و تحقیر قرار گرفته بود.

پیئر برژه، همراه قدیمی ایو سن لوران می‌گوید: «شخصیت او دو سو داشت. سوی اجتماعی و برون‌گرا که برای مردم و مشتریانش بود و سوی درون‌گرا و انزواطلبی که تنها شمار اندکی از نزدیکانش با آن آشنا بودند.»