۲۹ آوریل، روز جهانی رقص
۱۳۸۶ اردیبهشت ۹, یکشنبه
کمیته‌ی رقص انستیتوی تئاتر یونسکو در سال ۱۹۸۲ تصمیم گرفت، روز تولد ژان ژاک نوور، بنیان‌گذار باله‌ی مدرن (۹ اردیبهشت) را به روز جهانی رقص تبدیل کند.
از آن پس، هرساله در این روز یک شخصیت برجسته‌ی جهانی به این مناسبت پیامی می‌فرستد، که در آن به اهمیت رقص می‌پردازد.
پیام امسال را Preah Bat Samdech Preah Boromneath Nordodom Sihamoni پادشاه کامبوج، نگاشته است. وی پیش از آنکه در سال ۲۰۰۴به تخت پادشاهی بنشیند، سالها در پاریس به تدریس باله اشتغال داشت.
نورودوم سیهامونی در پیامش می‌نویسد:
«برای ما خمرها رقص در شکل اعلای هنری آن، وسیله‌ای است برای نزدیکی به خدایان. بدین ترتیب، رقص به دعا تبدیل می‌شود، به آئینی ضروری برای به پیش راندن جهان.»
پادشاه کامبوج معتقد است که این هنر روح وخرد انسان را به اوج می‌برد و از این طریق به آزادی والایی می‌رساند که بر اثر چیرگی روان بر تن حاصل می‌شود.
رقص در ایران
پس از پیروزی انقلاب اسلامی، رقص، که یکی از هنرهای هفت‌گانه محسوب می‌شود، ممنوع شد. اما شواهد نشان می‌دهد که این ممنوعیت تاکنون نتوانسته است ریشه‌های این هنر شادی‌آفرین را بخشکاند.
این یک راز آشکار است که بسیاری از استودیوهای ورزشی در تهران و شهرستانها دوره‌های رقص هنری و حرفه‌ای عرضه می‌کنند.
در پشت دیوارهای بلند خانه‌ها نیز رقص نه تنها جزئی جداناشدنی از عروسیها و مناسبتهای دیگر است، بلکه بسیاری از مردم شهر و روستا برای فراموش کردن گرانی و فشارهای طاقت‌فرسای دیگر، به رقص پناه می‌برند.
نمونه‌‌ای از این دست، از وبلاگ "زهرا" (http://www.zahra-hb.com) :
"ما که دیروز بدون اطلاع از وجود چنین روز جهانی‌ای برای خودمون روز جهانی رقص داشتیم، چون تولد هم اتاقیم نسرین بود و توی خوابگاه یکسری از دوستامون رو دعوت کرده بودیم. از یک چیزی که خوشم اومد هنرمندی بعضی از دخترای شریفی حاضر در مهمونی ما بود که کلی باهامون رقصیدن. فکر نمی‌کردم اینقدر هنرمند باشند. حالا خوب نمی‌شه وارد جزئیات شد ولی خلاصه‌اش این بود که دیروز خوابگاه دختران رو سر مبارک ماها بود.
به نظر من رقص یکی از بهترین راهها برای تخلیه انرژی و به دست آوردن روحیه است. متاسفانه ما ایرانیها زیاد بهش توجه نمی‌کنیم. البته ما توی شمال خیلیم بهش توجه می‌کنیم. مثلا توی خونه تا یه آهنگ شاد می‌ذاریم، بدون شک من و آبجی هام دیگه سر جامون نمی‌شینیم.
تازه توی خوابگاه هم جدیدا هم‌اتاقیهام رو راه انداختم و اونام واسه خودشون یه پا رقاص شدن. ماها که درس نمی‌خونیم، اقلا اینطوری واسه خودمون یه چیزی بشیم! به نظرم رقص رو حتی اگه بهش ورزش هم بگیم بسیار مفرح و خستگی‌ناپذیره."
فار.