توسعه اینترنت پرسرعت ایران در اغما
۱۳۸۹ دی ۱۵, چهارشنبه
طبق اهداف درنظر گرفته شده در برنامه پنجم توسعه ایران، باید تا سال ۱۳۹۵ بیش از ۵٠ درصد خانوارهای ایرانی از اینترنت پرسرعت برخوردار باشند. با این وجود شرکت‌های ارائه دهنده اینترنت پر سرعت اعلام کرده‌اند که به علت عدم تخصیص پهنای باند اینترنت، عملا توسعه اینترنت پرسرعت متوقف شده است.
به گزارش خبرگزاری نیمه رسمی مهر، مشکل اصلی، عدم همکاری شرکت مخابرات برای در اختیار گذاشتن فضا و امکانات مخابراتی به شرکت‌های PAP است. شرکت‌های PAP متشکل از ۱۱ شرکت خدمات پرسرعت اینترنت در ایران هستند. این شرکت‌ها هرکدام تعداد قابل توجهی نمایندگی نیز در سطح کشور دارند.
مدیران شرکت‌های مخابراتی، مانع اصلی توسعه ADSL در کشور را عدم تخصیص پهنای باند مورد نیاز برای ادامه کار و توسعه و دستیابی به آن چه که اهداف برنامه پنجم توسعه تعیین کرده عنوان می‌کنند.
جذب كاربران جدید اینترنت پر سرعت و اضافه نشدن پهنای باند مورد نیاز برای عملیات توسعه‌ای باعث می‌شود تا ظرفیت فعلی میان كاربران جدید و كاربران فعلی تقسیم شود و كیفیت خدمات (سرعت اسمی) به شدت پایین آید.
سرعت اسمی حداکثر سرعت است که یک مشترک اینترنت پرسرعت می‌تواند از آن استفاده کند. با توجه به پهنای محدود باند و افزایش کاربران اینترنت پرسرعت معمولا سرعت واقعی از سرعت اسمی کمتر است.
شمار کاربران اینترنت پرسرعت در ایران طبق آخرین آمار ارائه شده از سوی سازمان تنظیم مقررات و ارتباطات رادیویی تا پایان آبان ماه ۱۳۸۹ به حدود ٧٠٠ هزار نفر رسیده است.
بر طبق گزارش مهر، شرکت‌های بخش خصوصی دارای پروانه خدمات انتقال داده‌ها حدود یک میلیون و ٢۵٠هزار پورت پرسرعت اینترنت در کل کشور نصب کرده‌اند. که حدود ۵۶٠ هزار پورت پرسرعت مورد بهره برداری قرار نگرفته است. در شرایط فعلی اضافه شدن کاربر جدید باعث افت کیفیت خواهد شد.
شرکت‌های ارائه دهنده خدمات معتقدند اگر دولت می‌خواهد در برنامه پنجم توسعه به ۱۲ میلیون پورت برسد و یا تا اخر امسال تعداد مشتركان اینترنت پرسرعت را چند صدهزار نفر افزایش دهد حداقل باید ۳۰ كیلوبیت پهنای باند برای هر مشترك درنظر بگیرد. به باور این شرکت‌ها، افزایش ۳۰۰ هزار مشترك به شبكه فعلی نیازمند حدود ۹ گیگابیت افزایش ظرفیت است.
با این وجود، معاون نگهداری و مدیریت شبكه ارتباطات زیرساخت، وابسته به مخابرات جمهوری اسلامی ایران، با تایید نیاز به پهنای باند بسیار بیشتر به خبرگزاری مهر گفت:«با توجه به شرایط موجود نمی توان یك دفعه این حجم ظرفیت را وارد كشور كرد.» احمد پورنگ نیا می‌گوید اما این مشکل باید به مرور حل شود.
مقایسه سرعت اینترنت در ایران و جهان
ایران از نظر سرعت اینترنت نیز جایگاه مناسبی در جهان ندارد. این درحالی است که قیمت اینترنت در این کشور نسبت به دیگر کشورهای بسیار بالاتر است.
براساس آخرین گزارش‌های رسمی اتحادیه بین‌المللی مخابرات (ITU)، ایران با ضریب نفوذ اینترنت ۳۴ درصد، بعد از اسراییل، امارات، قطر، لبنان و ترکیه در مقام ششم خاورمیانه قرار دارد. اما براساس شاخص اینترنت پرسرعت، ایران رتبه پازدهم را در منطقه به‌خود اختصاص داده است. طبق معیار سنجش ITU در این رتبه‌بندی، اینترنت پرسرعت به پهنای باند بالای ۵۱۲ کیلوبیت بر ثانیه اطلاق می‌شود.
براساس آخرین گزارش سایت Speedtest نیز در سال ۲۰۱۰، ایران با سرعت متوسط ۶۱ صدم مگابیت بر ثانیه، جایگاه ۱۷۶ را در میان ۱۸۵ کشور جهان از آن خود کرد.
ایران در میان کشورهای خاورمیانه وهمسایگان خود، از افغانستان که با دارا بودن میانگین سرعت ۱/۲۸ مگابیت بر ثانیه در رتبه ۱۴۵ قرار دارد نیز فاصله گرفته است. کشور ترکیه نیز با میانگین ۵/۵۵ مگابیت بر ثانیه رتبه ۶۰ جهان را در این زمینه به دست آورده‌است.
در رتبه بندی کشورها از نظر سرعت اینترنت خانگی در تحقیقی که به شش ماهه نخست سال ۲۰۱۰ در ۱۸۵ کشور برمی‌گردد، ایران پس از کشورهایی مانند ونزوئلا، نیجریه، بولیوی، عراق، پاراگوئه و جزایر ترک و کایکاس با سرعتی برابر ۶۱ صدم مگابیت بر ثانیه در رتبه ۱۷۶ قرار گرفته است.تنها کشورهای موریتانی، لبنان، کامرون، وانوآتو، مالی، بولیوی، نپال، زیمبابوه و زامبیا از ایران سرعت کمتری دارند.
در ایران به‌طور متوسط اینترنت خانگی پرسرعت ADSL با سرعت ۱۲۸ کیلوبیت برثانیه با قیمت متوسط ۲۰ هزار تومان (حدود ۲۰دلار) در ماه ارائه می‌شود.
در آلمان اینترنتی با سرعت حداقل ۱۶ مگابیت بر ثانیه و بدون محدودیت دانلود با هزینه‌ای در حدود ۲۰ یورو (۲۸هزار تومان) در ماه در دسترس است.
با مبلغی در حدود ۴۵ یورو (تقریبا نزدیک به ۶۰ هزار تومان) سرعتی برابر ۱۲۸ مگابیت بر ثانیه را می‌توان خریداری کرد. این سرعت ۱۰۰۰ برابر میزانی است که در ایران پرسرعت خوانده می‌شود.
این در حالی است که مسوولان به دستگاه‌های دولتی توصیه می‌کنند که تا پایان سال ۱۳۸۹، حدود ۴۰درصد از خدمات و فعالیت‌های خود را به‌صورت دورکاری و با کمک اینترنت ارائه دهند. به‌نظر می‌رسد که عدم توسعه زیرساختهای لازم و هزینه بالای اینترنت در ایران، امکان اجرای چنین طرح‌هایی را با مشکلات جدی مواجه خواهد کرد.
MI/FW