1. پرش به گزارش
  2. پرش به منوی اصلی
  3. پرش به دیگر صفحات دویچه وله

محسن ابراهیم، مترجم ادبیات ایتالیایی، درگذشت

۱۳۸۸ اسفند ۲, یکشنبه

محسن ابراهیم، مترجم ادبیات ایتالیایی روز پنج شنبه، ۲۹ بهمن در سن ۵۸ سالگی درگذشت. قرار است پیکر او را روز دوشنبه، سوم اسفند، از مقابل تالار وحدت تهران به سوی آرامگاه وی تشییع کنند.

https://p.dw.com/p/M78D
عکس: ibna

محسن ابراهیم، مترجم زبان ایتالیایی، پنج‌شنبه ۲۹ بهمن، به علت ایست قلبی در خانه‌ی خود در تهران چشم از جهان فروبست. این مترجم آثار ادبی، کتاب‌هایی چون "صحرای تاتارها"، "متاسفیم از..."، "کولومبره و چند داستان دیگر"، و "شصت داستان" را که همگی از آثار دینو بوتزاتی (۱۹۰۶−۱۹۷۲)، نویسنده ایتالیایی هستند، به فارسی برگرداند. این ترجمه‌ها را نشر مرکز منتشر کرده است.

برگردان رمان "صحرای تاتارها" برنده‌ی جایزه‌ی بهترین ترجمه از "بنیاد بوتزاتی" در ایتالیا شده بود. این مترجم ۵۸ ساله کتابی با نام "نویسندگان پیشرو ایتالیا" نیز نوشته بود.

ابراهیم تصویرگر و طراح صحنه‌ی فقید تئاتر، ترجمه‌ی "افسانه‌های ایتالیایی" از ایتالو کالوینو و "فضیلت‌های ناچیز" از ناتالیا گینزبورگ را نیز در کارنامه دارد. او در اصل دانش‌آموخته‌ی رشته‌ی طراحی صحنه‌ی نمایش بود و این رشته را تا مقطع کارشناسی در ایتالیا ادامه داده بود.

دینو بوتزاتی، نویسنده‌ی محبوب او، علاقه‌های فردی گوناگونی داشته که از فعالیت روزنامه‌نگاری تا نگارش انواع ادبی‌ای چون شعر و رمان و پرداختن به نقاشی را در برمی‌گرفته است. در آثار این نویسنده‌ی ایتالیایی نوعی رئالیسم همراه با کاربرد عناصر نمادین و خیالی، شبیه به سبک فرانتس کافکا، نویسنده‌ی‌آلمانی‌زبان، و موریس مترلینک، نویسنده‌ی بلژیکی، به چشم می‌خورد.

محسن ابراهیم در آخرین گفت‌وگوی خود با خبرگزاری کتاب ایران، ایبنا، گفته بود: «در آينده تصميم دارم دومين كتاب مهم بوتزاتی با عنوان "راز جنگل كهن"، مجموعه داستان بسيار حجيم او "تصوير بزرگ" و آخرين رمان او، "یک عشق" را نیز به فارسی ترجمه کنم».

او در آغاز بهمن ماه آخرین یادداشت خود با عنوان "زبان جهانی يا نگاه جهانی؛ مسئله اين است" را در اختیار پایگاه اینترنتی ایبنا قرار داده بود.

ابراهیم در این یادداشت ضمن اشاره به کم‌اهمیت بودن شمار سخن‌گویان و نوع زبان در رواج ادبیات یک گستره‌ی زبانی، به شکلی فشرده درباره‌ی علت‌‌های جهانی نشدن آثار ادبی ایران می‌نویسد. او همچنین آثار نسل نخست نویسندگان مهاجر ایرانی را از نظر سیاسی مهم می‌داند و در پایان نتیجه می‌گیرد: «برای داشتن ادبیات جهانی باید دیدگاه جهانی داشت، نه زبان جهانی».

FS/BB