یک میلیارد انسان گرسنه‌اند
۱۳۸۸ مهر ۲۳, پنجشنبه
تا سال ۲۰۵۰ جمعیت کره زمین به ۹ میلیارد نفر خواهد رسید. ۹۷ درصد این جمعیت در کشورهای جهان سوم و توسعه نیافته متولد خواهد شد که امروز از گرسنگی در رنج هستند.
کره زمین، بر خلاف تصور بارور است و می‌تواند غذای جمعیت بیشتری را نیز تامین کند. ۲۰ سال پیش سازمان تغذیه جهانی (فائو) اعلام کرد که مشکل گرسنگی ناشی از کمبود مواد غذائی نیست، بلکه ناشی از نبود خواست سیاسی برای مقابله با گرسنگی است.
تقریبا نیمی از مردم جهان با کمتر از ۲ دلار در روز زندگی می‌کنند. یک پنجم اهالی کره زمین حتی یک دلار هم در روز در اختیار ندارند. این‌ها انسان‌هائی هستند که شب با شکم گرسنه می‌خوابند و از سوء تغذیه در رنج هستند.
در همه کشورهائی که دولت‌هایشان با موفقیت محل شغل و تامین درآمد برای مردم ایجاد می‌کنند، از میزان گرسنگی کاسته شده است. اما زیمبابوه و برمه که زمانی صادر کننده مواد غذائی بودند، اکنون نمونه بارز اتخاذ تصمیم نادرست سیاسی دیکتاتورهای حاکم هستند. مردم این کشورها به کمک‌های غذائی جامعه جهانی وابسته‌اند.
افزون بر این، گرانی مواد غذائی در بازارهای جهانی در سال‌های ۲۰۰۷ و ۲۰۰۸ بر تعداد گرسنگان جهان افزود. هنوز چندی از کاهش قیمت مواد غذائی نگذشته بود که بحران اقتصادی و رکود به جهان سوم نیز رسید. این بحران برای بسیاری از این کشورها به معنی از دست رفتن بازار صادرات بود.
و سوم اینکه با تغییرات اقلیمی و خشکسالی ناشی از آن که ساخته دست بشر هستند، بخش اعظمی از پیشرفت‌های حاصل شده در مبارزه علیه گرسنگی، بخصوص در چین و هند، از دست رفتند.
کشورهای صنعتی باید عوارض گمرکی را کاهش دهند
از آنجا که بخش اعظم ساکنان کشورهای جهان سوم فقیرهستند، قدرت خرید وجود ندارد و دهقانان بیشتر از نیاز خانواده‌شان تولید نمی‌کنند.
در اینجا کشورهای صنعتی نقش مهمی ایفا می‌کنند. هانس یواخیم پروس، مدیر‌عامل جامعه همکاری تکنیکی آلمان، می‌گوید: «ما باید با کاهش عوارض گمرکی برای کشورهای فقیر امکان دسترسی به بازارها را فراهم آوریم. ما بدین وسیله به کشورهای در حال توسعه شانس تولید و صادرات کالاهائی مثل حتی پنبه را هم می‌دهیم. فروش این کالاها درآمدزا هستند. درآمد، تقاضا را افزایش می‌دهد و تقاضا باعث افزایش تولید مواد غذائی خواهد شد.»
کشورهای صنعتی باید بازارهای خود را به روی فراورده‌های کشاورزی کشورهای جهان سوم باز کنند. اما هیچ‌یک از توصیه‌ها برای توسعه کارساز نخواهند شد، مگر اینکه خود کشورهای در حال توسعه از نقش دولت در اقتصاد بکاهند و با فساد مالی مبارزه کنند تا ابتکارات خصوصی شکوفا شوند. آنها باید مثل چین و هند برای مردم امکانات شغلی و کسب درآمد فراهم سازند.