اهدای اجباری مدال طلای کشتی به محمود احمدی‌نژاد؟<br> گفت‌وگو با پرویز زاهدی

دویچه وله: آقای زاهدی، حمید سوریان برنده‌ی مدال طلای کشتی فرنگی ایران در جام جهانی دانمارک چند روز پیش مدال طلای خودش را به آقای احمدی‌نژاد هدیه داد. این مسئله باعث تعجب و همچنین دلخوری جامعه‌ی ورزشی ایران شده است. از دیدگاه شما دلیل این کار عجیب چه می‌تواند باشد؟

پرویز زاهدی: بهرحال یک رسمی هست، در کشور ما بخصوص که احترام می‌گذارند به افرادی که در جاهایی حمایت‌هایی از ورزش می‌کنند. در بعضی موارد دیده شده که آقای احمدی‌نژاد به اشکال مختلف از ورزش ما و بخصوص از ورزش‌های سنتی ما دفاع می‌کنند و در اینجا هم بازگشت سوریان و توجهی که به او شده است تا ایشان دوباره به شرایط روحی گذشته برگردد، خواه ناخواه در رفتار وی به این شکل تاثیر دارد. حالا ممکن است افرادی هم باشند که این کار را توصیه‌ها می‌کنند تا به شکلی و به نوعی توجه سران مملکت را به ورزش بیشتر جلب بکنند. من فکر می‌کنم که این کار در واقع یک عادت و سنتی در کشور ما است که تا به عبارتی از این طریق بتوانند چشم آنها و نگاه آنها را نسبت به ورزش بیشتر باز نگهدارند.

دویچه وله: یعنی منظور شما این است که از مقامهای بالا این توصیه به حمید سوریان قهرمان ملی ایران شده که مدال طلایش را هر طور شده باید بدهد به محمود احمدی‌نژاد؟!

پرویز زاهدی: می‌خواهم بگویم که این طور نیست که دستور بدهند و آن شخص هم این کار را بکند. چون همانجا و در همان محلی که ایشان قهرمان شدند، همانجا بدون هیچ گونه توصیه‌ای، طلای خود را یکبار بخشیدند به همه‌ی شهدا و همه‌ی کسانی که در کشور ما پیشتاز تلاشی بودند برای استقلال ایران.

دویچه وله: درست است آقای زاهدی، بحث شهدا سرجای خودش. این مسئله کلاً جدا است از این نکته‌ای که داریم الان راجع به آن صحبت می‌کنیم. مسئله‌ی شهدا آخر چه ربطی دارد به محمود احمدی‌نژاد؟ او که جزو شهدا نیست!

پرویز زاهدی: ببینید، بهرحال شهید نشده‌اند. ولی فردی هستند در کشور ما که می‌توانند... یعنی وقتی توجه می‌کنند به سمتی و نیازی می‌بینند، می‌توانند آن نیاز را برطرف کنند. پس می‌تواند این نگاه دولت و نگاه رییس دولت به ورزش بسیار کمک کند. بخصوص در حال حاضر که شما بهتر از همه می‌دانید که پول نقش عمده‌ای دارد برای مسافرتها و اردو‌ها و هزینه‌هایی که جوانان ما دارند، بخصوص قهرمانانی که همه‌ی وقت‌شان را می‌گذارند برای ورزش.

دویچه وله: آقای زاهدی اگر من شما را درست فهمیده باشم، این آن معنا را دارد که یک حالت معامله وجود دارد بین قهرمانان ملی ایران که مدالهایشان را تقدیم کنند به آقای احمدی‌نژاد. از آن طرف هم دولت بگوید باشد، حالا ما شما را حمایت می‌کنیم. یعنی یک حالت چاپلوسی دارد در اینجا که حمید سوریان مدال طلای خودش را بخشیده به آقای احمدی‌نژاد!

پرویز زاهدی: این دید یک خرده بدبینانه‌تر است. ممکن است که ما قبلاً توجه‌ها را دیده‌ایم، حالا بخاطر احترام و تقابل با آن توجه‌هایی که شده است، من می‌آیم یک چنین کاری را می‌کنم. مثل دید و بازدید می‌ماند. مثل هر کاری که بهرحال تعاملی دوطرفه است. من وقتی می‌خواهم منافعی را متوجه یک ورزش یا قسمتی بکنم، از رییس آن فدراسیون تا آن بقیه‌ی کسانی که در آنجا کار می‌کنند یا قهرمانان، این جور تمایل را پیدا می‌کنم. حالا ممکن است بین اینها یکنفر هم پیدا بشود بیاید بگوید این کار را بکنیم. ممکن است این به فکر یک ورزشکار برسد، یا به فکر یک رییس فدراسیون که اگر ما چنین برنامه‌ای بریزیم این توجه و این نگاه بیشتر می‌شود.

دویچه وله: آقای زاهدی جامعه ورزشی ایران، جامعه‌ی‌ مطبوعات ورزشی ایران و حتا خود شما هم همیشه این هدف را دنبال می‌کردید که سیاست ورزش را آلوده نکند. یعنی آن بلایی که سر فوتبال ایران آمده است، سر سایر ورزش‌های دیگر ایران که هنوز وضع‌شان نسبتاً خوب است نیاید. با اهدای مدال طلای حمید سوریان به محمود احمدی‌نژاد که مسئله برعکس این رهنمودها می‌شود!

پرویز زاهدی: ببینید، وضعیت مملکت ما با خیلی از ممالک دیگر فرق دارد. یکجاهایی می‌بینید که ورزش کلاً خصوصی است و مردم در همه جهات خصوصی عمل می‌کنند ورزش را. کشور ما نمی‌تواند بدون حمایت دولت پایه‌های ورزش‌اش را سست نبیند. در نتیجه نیاز دارد که کمک بشود. این کمک هم کمکی اقتصادی است. اما یادتان باشد حتا کشورهایی که در المپیک هستند، یعنی همه‌ی نیروی‌شان را می‌گذارند در المپیک‌ها، بیشتر جنبه‌ی سیاسی دارد.

دویچه وله: درست است آقای زاهدی، اما شما این تصور را می‌توانید بکنید که یک قهرمان ملی ورزش آلمان بیاید مدال طلای خودش را یکدفعه به خانم آنگلا مرکل هدیه بدهد یا یک ورزشکار آمریکایی عنوان قهرمانی‌اش را به آقای اوباما تقدیم بکند؟ آخر این مسایل در این کشورها یک مقدار دور از انتظار و غیرممکن به نظر می‌رسد.

پرویز زاهدی: ببینید، خیلی چیزها در کشورهای مختلف با فرهنگهای مختلف فرق می‌کند. من می‌گویم که در کشور ما همان طور که هر وقت قهرمانی می‌آید و با افتخار به او مدال، جوایز یا پولی می‌دهند، آیا در همه‌ جای دنیا این طور است؟ قهرمانی خودش یک ارزش است. در کشورهای دیگر همان قهرمان بودن یک ارزش است. در اینجا سالهای سال است که به شکل‌های مختلف این مدالها را بخشیده‌اند.

دویچه وله: یعنی مجبور شدند که ببخشند؟

پرویز زاهدی: نه، نه. ببینید، مثلاً وقتی به موزه‌ی امام رضا می‌دهند، این بیشتر صوری است.

دویچه وله: درست است آقای زاهدی، تفکرات مذهبی خب حسابش جداست. اما درک ربط امام رضا با محمود احمدی‌نژاد یک‌مقدار سخت به نظر می‌آید!

پرویز زاهدی: سیاستمدار است. ولی سیاستمدار در همه‌ی زمینه‌ها تعهدات اخلاقی دارد. یکی سیاست خارجی است، دیگری سیاست داخلی است. یکی مربوط می‌شود به مسایل اقتصادی جامعه، دیگری مربوط می‌شود به مسایل رفاهی دیگر. گفتم، در اینجا ما ورزش‌مان اگر از طریق‌های مختلف بودجه‌ای به ورزش ترزیق نشود، به فدراسیون‌های ما از سازمان تربیت بدنی بودجه‌ای ترزیق نشود، ما نمی‌توانیم از راه تبلیغات آن پول را دربیاوریم.

برای شنیدن گفت‌وگو با پرویز زاهدی، لینک پایین صفحه را کلیک کنید.

نویسنده ومصاحبه‌گر: فرید اشرفیان
تحریریه: مصطفی ملکان