هنرمندان ایرانی در جشنواره‌ی جهانی هنرمندان زن در کره‌ی جنوبی
۱۳۸۸ مرداد ۲۱, چهارشنبه
جشنواره‌ی جهانی هنرمندان زن در روز اول آگوست سال ۲۰۰۹ میلادی، در بندر اینچیون، در ۲۸ کیلومتری شهر سئول پایتخت کره جنوبی افتتاح شد. این شهر تا آخر ماه اوت میزبان این دوساله‌ی هنری است. هدف این جشنواره حمایت همه جانبه از هنرمندان زن و پیشبرد ابتکارات و خلاقیت هنری آنان است، زیرابه هنرمندان زن در طول تاریخ چندان اهمیتی داده نشده و آثار هنری آنان کمتر مورد توجه قرار گرفته است.
جشنواره‌ی اینچیون وجود خود را مدیون اتحادیه‌ی زنان هنرمند این شهر است. این گروه فعالیت خود را با تاسیس کارگاه‌های هنری برای زنان شروع کرد. از آنجایی که این فعالیت‌ها تاثیر بسیار مثبتی در تکامل فردی هنرمندان زن و بهبود شرایط اجتماعی آنان در کره جنوبی داشت، اتحادیه‌ی زنان هنرمند اینچیون در سال ۲۰۰۴ میلادی تصمیم به برگزاری نمایشگاه سالیانه واجرای جشنواره جهانی هنرمندان زن گرفت.
شعار هنری جشنواره
«کاملا نزدیک ولی بسیار دور»، شعار هنری جشنواره‌ی اینچیون در سال ۲۰۰۹ میلادی است. تحت این عنوان برداشت هنرمندان زن از بعد و فضا و اجرای هنری این عناصر در عصر ارتباطات جهانی به نمایش گذاشته می‌شود. دوساله هنری اینچیون همچنین برخوردهای هنری و دیالوگ بین هنرمندان زن و مرد را پشتیبانی نموده، در بخشی از این جشنواره آثار آنان را در کنار یکدیگر قرار می‌دهد. «قرن بیست و یکم: قرن زنان، قرن گوناگونی، قرن امیدواری» شعار انتخاب شده در این بخش نمایشگاه است که برابری کامل هنرمندان، بدون در نظر گرفتن جنسیت آنان را در کار خود دنبال می‌کند. «مشارکت»، بخش سوم دوساله‌ی هنری اینچیون، پلی بین هنرمندان جوان منطقه وعرصه‌ی هنر بین المللی ایجاد می‌کند.
هنرمندان ایرانی، گلناز فتحی، سمیرا عباسی، پرستو فروهر و ماندانا مقدم آثار خود را در نمایشگاه اصلی جشنواره‌ی جهانی هنرمندان زن در اینچیون به نمایش گذاشته‌‌اند.
تکامل خطاطی سنتی به هنر تجریدی
نام گلناز فتحی در عرصه‌ی هنر جهانی همواره در ارتباط با هنر خطاطی معاصر ذکر می‌شود. زیبائی و سلیسی خطاطی او از سوئی نشانگر رعایت همه جانبه‌ی اصول و قواعد خطاطی سنتی ایران بوده و از سوئی دیگرتسلط و مهارت قلمی فتحی را آشکار می‌سازد. گلناز فتحی در طول زمان و تنها با پشتکاری فراوان و انضباط کاری در هنر خطاطی سنتی ایران به چنین مقام استادی دست یافته است.
گلناز فتحی خطاطی سنتی را به عنوان بخشی از میراث فرهنگی ایران در محور اصلی کار خود قرار داده، به تکامل رسانده و آن را به شیوه‌ی جدیدی ارائه می‌دهد. خطاطی برای او تنها نوشتن و بیان یک مطلب نیست. خط در آثار فتحی عنصر مستقلی است که انرژی و نیروی نهفته خود را در اجرا نمایان می‌سازد. در نهایت خط به تصویری تجریدی تبدیل شده؛ فرم و زبان زیبائی شناسی مخصوص خود را پیدا می‌کند. مجموعه رنگ‌های به کار برده شده در آثار گلناز فتحی، دارای مفهومی شخصی و نمادین است.
بازتاب کشمکش درونی در فرم و بیان هنری
آثار پرستو فروهر نمایانگر کشمکش درونی اوست، که سرچشمه‌ی آن را در وهله‌ی اول باید درفاجعه و بیهود‌گی قتل پدر و مادر او، پروانه و داریوش فروهر، جستجو نمود. محتوای کار فروهر از سویی ریشه‌ی سیاسی داشته و از دیگر سو کشمکش درون و بیرون را نشان می‌دهد. دوگانگی و تضاد، نقشی اساسی در آثار فروهر بازی می‌کند و همچنین در زمینه‌های دیگری از جمله دوگانگی و تضاد بین مدرن و سنتی، بین زن و مرد نیز خود را نشان می‌دهد. فروهر در آثار هنری خود به خشونت نسبت به زنان می‌پردازد و بازتاب این خشونت، به‌خصوص در جوامع اسلامی را نشان می‌دهد.
پرستو فروهردر آثار خود از سویی زبان اجرایی در هنر معاصر و کلیه‌ی امکانات بیانی آن مانند عکاسی، طراحی، چیده‌‌مانی و ویدئوی هنری را به خدمت می گیرد و از سوی دیگر از هنر سنتی تزئینی ایران استفاده کرده، فرم و محتوای آن را با استفاده از روش‌های بیانی مدرن دگرگون می‌سازد. در آثار او خط فارسی به عنصری تزئینی تبدیل می‌شود. حروف و کلمات نوشته شده تنها یادآور معنای اصلی این کلمات بوده و فضائی تجریدی را مجسم می‌کنند.
جستجوی هویت فردی توسط هنر
آثار سمیرا عباسی، هنرمند نیمه ایرانی نیمه عرب، بازتاب غربت و جستجوی یک غریب برای رسیدن به هویت فردی است. هنر او منبعی برای بازگویی تفاوت‌های فرهنگی در جوامع گوناگون است. او در بیان هنری خود عناصر گوناگون هنر شرق، بخصوص خطاطی سنتی در ایران و کشورهای عربی را با سبک‌های مختلف هنر معاصر پیوند می‌دهد. آثار ارائه شده در این جشنواره، پرتره‌هایی هستند که از واقعیت دورشده، حکایات و داستان‌های افسانه‌ای را بازگو می‌کنند.
نویسنده: الهه وزیری
تحریریه: بهرام محیی