60 χρόνια από την πρώτη πιπίλα

Τον Αύγουστο του 1949 κυκλοφόρησε στη γερμανική αγορά η πρώτη πιπίλα.

Οι δημιουργοί της, ο γναθοχειρουργός Βίλχελμ Μπάλτερς και ο οδοντίατρος Άντολφ Μύλερ, ήθελαν να προσφέρουν ένα μέσο καταπολέμησης της ακατάσχετης γκρίνιας ενός μωρού.

Η πιπίλα υποκαθιστά την μητρική θηλή και εμποδίζει τα βρέφη να πιπιλίζουν συχνά τον αντίχειρά τους, που στην ουσία είναι ο ‘φυσικός τρόπος’, θα λέγαμε, υποκατάστασης της μητρικής θηλής. Γιατί γίνεται αυτό;

Γιατί τα έμβρυα και τα βρέφη έχουν έντονα ανεπτυγμένο το ένστικτο του θηλασμού, που από τη μια μεριά ικανοποιεί τη ζωτική ανάγκη της διατροφής, από την άλλη όμως ο αντίχειρας ή η πιπίλα αντικαθιστά την σύνδεσή τους με την ίδια τη μητέρα και τα ηρεμεί.

Η πιπίλα για πολλές μητέρες ήταν και είναι σωτήρια, αλλά για τα μωρά δεν είναι ό,τι καλύτερο κυρίως μάλιστα εάν παραταθεί η χρήση της πέραν του 4ου έτους της ηλικίας τους.

Ο καθηγητής Λογοθεραπείας Χάινριχ Πφάαρ βλέπει μόνον αρνητικές επιπτώσεις στην πιπίλα: «Είναι βολικό να υπάρχει μια εναλλακτική λύση στο θηλασμό, που να ηρεμεί το μωρό. Συχνά μάλιστα κάποιες μητέρες βουτάνε την πιπίλα στη μερέντα ή σε κάτι που αρέσει στο μωρό. Τακτική που οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια σε τερηδόνα. Επίσης από την κατάχρηση της πιπίλας στραβώνουν οι μπροστινοί κοπτήρες και προεξέχουν.»

Ναι στην πιπίλα μέχρι το 2ο έτος της ηλικίας

Σύμφωνα με τους λογοθεραπευτές τα βρέφη δεν πρέπει να κάνουν χρήση πιπίλας μετά το 2ο έτος της ηλικίας τους. Σύμφωνα με τους ψυχολόγους και τους παιδιάτρους μπορεί να παραταθεί η χρήση της μέχρι και το 3ο έτος.

Και εάν το μωρό θέλει την πιπίλα και μετά το 3ο έτος; Τι γίνεται;

Ο καθηγητής Πφάαρ επιμένει ότι οι σημερινές μητέρες επιλέγουν πάντα την ευκολία και τη βόλεψη: «Οι μητέρες πρέπει να θηλάζουν τόσο χρονικό διάστημα, όσο χρειάζεται το μωρό και όχι όσο οι μητέρες δεν χαλάνε τη ζαχαρένια τους. Επιπλέον πρέπει να δίνουν σημασία στο βρέφος, να του μιλάνε, να το απασχολούν. Οφείλουμε να επιστρέψουμε στη φυσική διαδικασία. Και τότε δεν θα χρειάζεται να παρέμβουμε εκ των υστέρων για να διορθώσουμε τις συνέπειες της πιπίλας, όπως κάνουμε σήμερα με πολλά παιδιά.»

Τελικά επιτρέπεται ή όχι η πιπίλα;

Ναι, λένε πρόσφατες έρευνες, διότι λειτουργεί προληπτικά κατά του θηλασμού των δακτύλων, συνήθεια που μπορεί να είναι η φυσική εναλλακτική λύση, αλλά έχει σοβαρές συνέπειες στην ανάπτυξη της παιδικής οδοντοστοιχίας. Επιπλέον η χρήση της πιπίλας εξαρτάται από τη μητέρα, ενώ η χρήση του δακτύλου μόνον από το μωρό.

Να ενισχύσουμε αυτή τη θέση υπενθυμίζοντας ότι πιπίλες χρησιμοποιούσαν οι αρχαίοι Αιγύπτιοι, οι αρχαίοι Έλληνες, οι Κέλτες, αλλά και οι αρχαίοι Γερμανοί. Υπήρχαν λοιπόν πάντα γκρινιάρικα ή φοβισμένα μωρά που ήθελαν συνεχώς να θηλάζουν ακόμη και όταν δεν πεινούσαν, γιατί η διαδικασία αυτή τους πρόσφερε ηρεμία και σιγουριά.

Petra Nicklis / Βιβή Παπαναγιώτου

Υπεύθ.Σύνταξης:Στ.Γεωργακόπουλος