Έτοιμοι οι Ευρωπαίοι για μια δημοσιονομική ένωση;

Χαρακτηριστικό είναι το σχόλιο της γερμανικής έκδοσης των Financial Times: «Οι ανησυχίες της Γαλλίας για τη διαβάθμιση της πιστοληπτικής της ικανότητας δεν είναι αδικαιολόγητες, αλλά ο πανικός είναι άσκοπος», διότι όπως υποστηρίζει η εφημερίδα, «φαίνεται ότι εδώ και χρόνια δεν εκπληρώνει σχεδόν καμία χώρα τη διαβάθμιση των 3Α.

Επιπλέον η βαθμολογία των οίκων αξιολόγησης κατήντησαν όπως οι σχολικοί βαθμοί: δεν είναι πια, αυτό που ήταν κάποτε. Οι οίκοι αξιολόγησης διατηρούν τεχνιτά αυξημένο τον μέσο όρο διαβάθμισης στην πιστοληπτική ικανότητα, γιατί τα τελευταία χρόνια οι αυξανόμενες δαπάνες και η εκτίναξη των χρεών παγκοσμίως εγκυμονούν πολλά ρίσκα για το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα.»

«Από την άλλη πλευρά βέβαια η Γαλλία ανήκει σε έναν από τους σημαντικούς πιστωτές του Ευρωπαϊκού Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (EFSF), επομένως η υποβάθμισή της θα σήμαινε σοβαρή απειλή για το ευρώ».

Η ίδια εφημερίδα, γερμανικοί Financial Times, σε ανάλυσή της υπογραμμίζει ότι οι Ευρωπαίοι πολιτικοί εθελοτυφλούν και επιδιώκουν να περάσουν αθόρυβα την αναγκαία μετεξέλιξη της ΟΝΕ σε δημοσιονομική ένωση (Ίνες Τσετλ):

«Στο τέλος όλης αυτής της διαδικασίας θα φανεί ότι η ΟΝΕ μοιράζεται κάτι παραπάνω από ένα κοινό νόμισμα. Θα είναι μια ένωση όπου οι πολίτες των χωρών-μελών θα συμμετέχουν στις αποφάσεις της πολύ λιγότερο από σήμερα, θα είναι μια δημοσιονομική ένωση που θα διαθέτει κοινό προϋπολογισμό και τα κράτη-μέλη της θα έχουν περιορισμένες δυνατότητες στην άσκηση εθνικής δημοσιονομικής πολιτικής.

Οι Ευρωπαίοι πολιτικοί προσπαθούν να περάσουν με τακτικισμούς αυτό το μοντέλο σιγά-σιγά και όσο γίνεται πιο αθόρυβα. Το τίμημα όμως για αυτή τους την τακτική θα είναι υψηλό: θα χάσουν την εμπιστοσύνη των λαών τους. Η διαδικασία της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης δεν πρέπει να δρομολογείται πια, όπως την εποχή του Μάαστριχτ, αλλά με σαφήνεια και επιχειρήματα. Τις τελευταίες δεκαετίες Ευρώπη σήμαινε ‘όλα πάνε ρολόι’. Δεν κόστιζε τίποτε και κυρίως δεν επιτρεπόταν να μάθουμε πόσο κόστιζε. Οι εποχές αυτές πέρασαν ανεπιστρεπτί. Τώρα πρέπει να μιλήσουμε με ανοιχτά χαρτιά. Γιατί άραγε δεν ρωτάμε τα 500 εκατομμύρια Ευρωπαίων τι θέλουν; Είναι τρελό; Τουλάχιστον έτσι δεν θα μπορεί κανείς μας σε δέκα χρόνια να ισχυριστεί ότι δεν ήξερε.»

Βρίθουν και σήμερα στον γερμανικό τύπο οι αναλύσεις και οι ερμηνείες για τις απίστευτες σκηνές βίας στη Βρετανία.

Η Frankfurter Allgemeine Zeitung σημειώνει: «Ο Βρετανός πρωθυπουργός Κάμερον και η κυβέρνησή του έχουν μπροστά τους ένα ηράκλειο, πολιτικό και κοινωνικό καθήκον. Πρέπει να κερδίσουν τους πολίτες, να αποκαταστήσουν την εμπιστοσύνη τους στους κρατικούς θεσμούς, και κυρίως πρέπει να δώσουν απαντήσεις και να ασχοληθούν σοβαρά με εκείνους που ρέπουν στη βία. Και όλα αυτά παρά την οικονομική κρίση και το δραστικό πρόγραμμα εξυγίανσης.»

Η Frankfurter Rundschau εκτιμά ότι τέτοιες ή παρόμοιες ταραχές ενδέχεται να ζήσει και η Γερμανία, και εξηγεί γιατί: «Στην αγορά εργασίας φαίνεται καθημερινά η κοινωνία των δύο τάξεων. Η μια, είναι η τάξη εκείνων που έχουν όλες τις ευκαιρίες μπροστά τους, εκείνων που επωφελούνται από την οικονομική ανάκαμψη της χώρας μας και η άλλη, εκείνων που δεν έχουν καμία ευκαιρία. Και κυρίως δεν τρέφουν καμία ελπίδα για ένταξη στην κοινωνία της αφθονίας. Και ασφαλώς, όπως παντού, έτσι και στη Γερμανία, η εμπιστοσύνη στους πολιτικούς φθίνει. Ας ελπίσουμε ότι οι επερχόμενες διαμαρτυρίες των νέων στη Γερμανία θα είναι πολιτικές και χωρίς τη χρήση βίας, όπως συμβαίνει στην Ισπανία ή το Ισραήλ.»