Χωρίς διαρθρωτικές αλλαγές, αναποτελεσματική η αναδιάρθρωση του χρέους

«Η Αθήνα δεν έχει το θάρρος να κάνει το αποφασιστικό βήμα», είναι ο τίτλος ανάλυσης του Γκερντ Χέλερ στην οικονομική εφημερίδα Handelsblatt για τη διέξοδο από την κρίση:

«Πέρσι η Ελλάδα δαπάνησε πάνω από 6% του ΑΕΠ για τοκοχρεολύσια. Εάν η ΕΚΤ αυξήσει το βασικό επιτόκιο, τότε η εξυπηρέτηση του ελληνικού χρέους θα γίνει ακριβότερη.

Τα τοκοχρεολύσια στραγγαλίζουν το κράτος, τις τράπεζες και την οικονομία. Το πρόβλημα της ρευστότητας επιδεινώνει την ύφεση και ακυρώνει τη μείωση του δημόσιου χρέους.

Η αναδιάταξη του χρέους θα έσπαγε τον φαύλο κύκλο.

Όμως ένα τέτοιο βήμα θα είχε νόημα μόνον εάν δρομολογηθεί μία διορθωτική πολιτική της στρεβλής ανάπτυξης της χώρας, που την οδήγησε στην παγίδα του χρέους.

Εάν αποφασιστεί μια αναδιάταξη του χρέους χωρίς παράλληλες διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις, τότε θα ακυρωθεί η θετική επιρροή της σε μικρό χρονικό διάστημα.»

«Η αναδιάταξη του χρέους θα έχει ελπιδοφόρα και αποφασιστική επιρροή, μόνον εάν προσφέρει την ευκαιρία μιας καινούργιας αρχής.

Προϋπόθεση για κάτι τέτοιο είναι οι αποφασιστικές μεταρρυθμίσεις που θα ενισχύσουν την ανάπτυξη και θα ξανακάνουν την Ελλάδα ανταγωνιστική. Όμως οι αλλαγές αυτές έχουν κολλήσει.

Το άνοιγμα της αγοράς ενέργειας που εδώ και χρόνια απαιτούν οι οδηγίες της ΕΕ αναβάλλεται συνεχώς. Η απελευθέρωση των μεταφορών και του εμπορίου έχει αποφασιστεί, αλλά δεν εφαρμόζεται διότι δεν υπάρχουν ακόμη κανονιστικοί εγκύκλιοι. Επίσης η υποσχεθείσα συρρίκνωση της γραφειοκρατίας δεν φαίνεται ακόμη να αποδίδει καρπούς, ενώ η διαφθορά και το πελατειακό σύστημα τρομάζουν τους επενδυτές.

Η συντριβή αυτών των δομών που επί δεκαετίες βάζουν τροχοπέδη στην Ελλάδα είναι το κλειδί για την επιστροφή σε μια βιώσιμη οικονομική ανάπτυξη.

Οι ισχυρές ομάδες συμφερόντων αντιστέκονται ασφαλώς σε τέτοιες αλλαγές, αλλά ο πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου οφείλει να τις αγνοήσει, διότι εάν καθυστερήσει και άλλο αυτές τις σοβαρές αλλαγές, τότε η Ελλάδα, έστω και εάν προβεί τελικά στην αναδιάρθρωση του χρέους της, θα βρεθεί ξανά στα πρόθυρα της χρεοκοπίας.»

«Ευρωπαϊκό πίθο των Δαναΐδων», χαρακτηρίζει η εφημερίδα Die Welt σε ρεπορτάζ της τις προβληματικές οικονομίες της ΕΕ και υπογραμμίζει ότι για την Ελλάδα, την Πορτογαλία και την Ιρλανδία ουδείς γνωρίζει εάν και πότε θα επανακάμψουν.

Η εφημερίδα αναφέρεται διεξοδικά στις δυσκολίες των τριών χωρών και στα πρόσφατα μέτρα που έλαβε η ΕΕ και η ευρωζώνη και καταλήγει: «Τι σημαίνουν όλα αυτά για το άμεσο μέλλον της ευρωζώνης; ‘Η Ελλάδα, η Ιρλανδία και η Πορτογαλία είναι για την ευρωζώνη ότι οι κατεστραμμένοι πυρηνικοί αντιδραστήρες 1, 2, 3 της Φουκουσίμα για την Ιαπωνία’, δηλώνουν οικονομικοί αναλυτές, ‘οι Ευρωπαίοι πολιτικοί δεν έχουν ιδέα πως θα ελέγξουν τα προβλήματα και την κρίση στην περιοχή’.

Αρχικά η Ευρώπη ήλπιζε ότι με τα ευρωπακέτα αγοράζει χρόνο, έχει πίστωση χρόνου, ώστε να μπορέσει να αναπτύξει νέα μοντέλα διεξόδου από την κρίση.

Η πίστωση χρόνου πέρασε όμως χωρίς να υπάρξει πραγματικό σχέδιο διάσωσης των τριών προβληματικών χωρών της ευρωζώνης.

Στο μεταξύ φαίνεται ότι οι Ευρωπαίοι ηγέτες δεν έχουν νέες ιδέες και ενώ η Ευρώπη ανακάμπτει σιγά-σιγά, η κατάσταση στις τρεις αυτές χώρες επιδεινώνεται συνεχώς. Ασφαλώς με τα ευρωπακέτα αποσοβήθηκε ο κίνδυνος της επέκτασης της κρίσης και σε άλλα κράτη μέλη της ΕΕ, αλλά όπως φαίνεται οι χώρες αυτές δεν πρόκειται να βγουν υγιείς από…την ευρωπαϊκή ‘εντατική μονάδα’.»

«Ο αντισυμβατικός φιλελεύθερος της Αθήνας», είναι ο τίτλος πορτρέτου του Στέφανου Μάνου στην ελβετική εφημερίδα Neue Zürcher Zeitung.

Στο πορτρέτο του Έλληνα φιλελεύθερου πέραν των βιογραφικών του στοιχείων και της προσωπικότητάς του αναφέρεται και η θέση του για τη σημερινή κρίση στην Ελλάδα για την οποία ο Στέφανος Μάνος εκτιμά ότι πρόκειται για ζήτημα πολιτικής βούλησης:

«Η υπερδιόγκωση του κράτους έχει ένα πλεονέκτημα, για τον πεπεισμένο οπαδό της ελεύθερης αγοράς (Στέφανο Μάνο), διότι έτσι δεν χρειάζεται να αναζητήσεις μακριά τις δυνατότητες εξοικονόμησης και περικοπών. Μόνον οι ιδιωτικοποιήσεις και η πώληση κρατικών ή δημοσίων επιχειρήσεων θα αποφέρουν έσοδα ύψους 50 δισεκατομμυρίων. Επιπλέον υπάρχουν τεράστιες δυνατότητες περικοπών στις κρατικές δαπάνες.

Ο πρώην υπουργός Οικονομικών φαίνεται πεπεισμένος ότι είναι εφικτός ο έλεγχος των αστρονομικών χρεών της Ελλάδας χωρίς αναδιάρθρωση του χρέους.

Πρέπει απλώς ‘να πουλήσουμε αλλά και να ανακουφιστούμε από τα περιττά βάρη’ επιμένει.

Δυστυχώς όμως, όπως υποστηρίζει, η κυβέρνηση αισθάνεται υποχρεωμένη έναντι των υπηκόων της να μην κάνει ούτε το ένα, ούτε το άλλο.

Γι’ αυτό εκτιμά: ‘εάν πρέπει να κάνουμε αναδιάρθρωση του χρέους θα την κάνουμε όχι γιατί δεν έχουμε περιουσιακά αποθέματα, αλλά γιατί λείπει η πολιτική βούληση.»